verslag 1e Rijsenhoutse Penalty-toernooi

Hieronder het verslag van het 1e Rijsenhoutse Penalty-toernooi

Korte impressie van het penaltytoernooi SCW

“Ha die Cees, wij zijn bezig met het organiseren van een penalty toernooi op 21 mei (2e Pinksterdag). Nu zijn wij nog op zoek naar iemand die aanwezig wil zijn voor de EHBO. Zou jij daar zin in hebben? Ik hoor het graag van je. Groetjes Inge.”

Aldus luidde het berichtje op 16 april j.l. op m’n telefoon.

Nou moet je weten dat ik in een grijs verleden, ik denk in 1965, m’n EHBO diploma heb gehaald en eigenlijk nooit meer heb verlengd, dus mijn reactie was de vraag of hiervoor een geldig diploma vereist was? Dat bleek niet het geval en dus was de toezegging daar. Inge blij en ik werd keurig op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen.

Een weekje voor het toernooi kwam het bericht dat het definitief doorging ook al waren er niet al teveel teams ingeschreven. Ik stelde nog wat vragen van praktische aard, zoals wie de dienstdoende huisarts zou zijn en waar de pleisters liggen en het AED apparaat, want ik ben ook nog AED bediener. Maar heb wel een probleem.

Door mijn slechthorendheid moet ik, in gesprekken met personen, hen goed aankijken, wil ik het gesprek kunnen volgen. Een soort van liplezen denk ik en zo’n AED machine heeft geen mond. Hij geeft geluid, dat hoor ik, maar niet wat ie te zeggen heeft en dat is in geval van nood wel belangrijk. “Is er in dat geval hulp, Inge?” “Ja, wordt geregeld, Marita is er en die is operatiezuster!”

Ik ben gerustgesteld en vlak voor de hoogtijdag krijg ik nog wat meer informatie.

 

Schitterend weer als ik in mijn stralend witte polo richting Rijsenhout rij. Boven de rietvelden bij Leimuiden spot ik weer een tweetal bruine kiekendieven loerend op prooi. U weet ondertussen wel dat ik een vogelaar ben en ze zie vliegen. Wist u trouwens dat er langs de Aalsmeerderweg, vanaf Burgerveen gezien, een 100 meter voor de Rijsdrecht, aan de rechterzijde al weken vijf keizerganzen zitten? Mogelijk zijn het gekweekte exemplaren, maar als dat wilde exemplaren zijn is dat heel bijzonder. Keizerganzen komen hier niet of nauwelijks voor. Ze leven in het uiterste noorden van Alaska en Rusland. Zijn redelijke grote grijze vogels met een witte kop. (En nou niet allemaal tegelijk gaan kijken).

 

Op het veld aangekomen is de organisatie al aardig bezig. Vier doelen op het hoofdveld, twee grote en twee kleine, want het toernooi is voor alle leeftijden. Zingende DJ Dennis Wijnhout probeert de microfoon uit en lijkt er zin in te hebben.  Ik pak de verzorgerstas en een waterzak met de spons en een paar bidons. Vorige week had ik al gekleurde pleisters aangeschaft, voor het geval dat iemand ergens beplakt wilde worden. Even de verbandtrommel checken en de deur naar het AED apparaat van slot gedaan. Je weet maar nooit. Even kennis maken met Marita Maarse, die onmiddellijk haar assistentie toezegt. Ik ben er klaar voor!

 

Jaap Eikelenboom, de broer van mijn vriend CeesJan, schudt me de hand. “Wat moet jij hier?” vraagt hij belangstellend. Ik leg hem uit wat de bedoeling is en stel hem de wedervraag, wat hij hier moet.

“M’n kleinkinderen begeleiden” en hij wijst naar de mij bekende Isabel Biesheuvel, die gewapend met een paar grote rode handschoenen een beetje beteuterd om zich heen kijkt, kennelijk zoekend naar teamgenootjes. “Wat ga jij doen?” vraag ik haar. “Keepen!” is haar krachtige antwoord en later op de middag staat ze haar mannetje in het doel. Ik moet er wel om lachen. Zo fanatiek.

 

Steeds meer deelnemers en toeschouwers melden zich en het wordt een gezellige, zonovergoten boel. Ik ga op een der bankjes op het terras zitten, zodat ik een goed overzicht op het speelveld heb. Ik hoop niet dat er wat gebeurt, maar als het wel zo is, heb ik dat van hier in de gaten.

Inmiddels is er afgefloten en worden de strafschoppen genomen. Vermakelijk om te zien hoe keepers de verkeerde kant worden opgestuurd (al dan niet opzettelijk) en hoe penalty’s worden verprutst. Je mag het gerust weten: Ik heb genoten (ook van het zonnetje).

 

Na een uurtje wordt er een korte pauze ingelast en krijg Pim vd Bosch het druk aan de tap. Ik ben ook wel even aan rust toe. Heb namelijk (gelukkig) niets te doen gehad en dat is vermoeiend hoor. Oh ja, een advies gegeven aan een geblesseerde Patrick de Lange. Dikke enkel van de wedstrijd afgelopen zaterdag. “Ijspack er op doen” adviseer ik hem. Hij kijkt me aan met een blik van: heb je hem weer!

Ja, je bent EHBO-er of niet. Maar eerlijk is eerlijk ik ben tevreden dat ik m’n pak gekleurde pleisters niet heb hoeven aanbreken nog.

 

Piet Tates heeft zich naast me geposteerd op de tafel en we zien deelnemers met glazen bier, frisdrank en wijn het veld betreden. Dat is oud terreinknecht Piet te gortig en via speaker Dennis wordt glas verboden op het speelveld. Plastic wordt oogluikend toegestaan. Het blijft leuk op het veld. Er wordt heel wat afgelachen. Vermakelijk hoe soms een strafschop wordt genomen. De bal moet rollen en soms lukt het ook om ‘em de goede hoek in te laten rollen. De scheidsrechters hebben het maar druk met het tellen.

 

Piet Joore ontpopt zich als een waar fotograaf en beent van links naar rechts en van voor naar achter over het veld. Geen detail ontgaat hem en hij heeft er zichtbaar plezier in. Hij komt bij ons staan en aait het hondje van mijn Janine, die ook even een glimp van het spektakel komt opvangen. “Kijk uit hoor Piet, hij is gevaarlijk!” Piet gelooft me niet en blijft aaien. “Au!” hoor ik in ene naast me. “Hij heeft me gebeten!” Blij grijp ik naar m’n gekleurde pleisters. “Geintje” zegt Piet en ik teleurgesteld. Dat begrijpt u.

 

Het blijft een feest op het veld en tegen vieren zijn de finalerondes daar en neem me niet kwalijk, ik heb geen idee welke teams dat allemaal zouden moeten zijn. Ik hoorde namen als penaltykillers en FC gehaktbal. Helaas heb ik geen gehaktbal ontdekt. “Hebben we niet!” voegde Pim mij desgevraagd toe. Na afloop begreep ik dat er winnaars waren want er werden bekers uitgereikt en ik zag blije gezichten.

 

Mijn taak zat erop en dat leverde nog een blij gezicht op: het mijne. Geen ernstige dingen gebeurt, niet in aktie hoeven komen, geen gewonden, geen ordeverstoringen. Gewoon gezellig. Gemiste kans als u niet geweest bent. Naar mijn idee was dit eerste penaltytoernooi gewoon een succes en voor herhaling vatbaar! En het bleef nog lang gezellig op het terras.

 

Thuisgekomen lees ik op mijn Facebook-pagina een bericht van Dennis Maarssen, voorzien van foto:

“Vandaag pakte we als vanouds weer de penaltybokaal!” Let niet op de taalvaud, maar wat een leugenaar: “Als vanouds”, terwijl het de eerste keer is dat het is georganiseerd en ik hoop niet voor het laatst. Maar het is me wel duidelijk nu, weet ook meteen wie er gewonnen hebben.

 

“Schiet ‘em erin!”

 

Cees Tibboel

 

 

 

Nieuws Overzicht