Wedstrijdverslag SCW2 tegen Argon6

Eigenlijk begon het donderdagavond al! Bij de onderlinge communicatie van de technische staf (via whatsapp, sms en mail) werd al duidelijk dat er een aantal spelers op de aankomende speeldag (17 maart) niet aanwezig zouden zijn en/of geblesseerd zijn geraakt. Zo kwam het bericht binnen dat onze keeper Carl geblesseerd zou zijn, maar vlak voor de donderdagavond training, kwam hij monter aangelopen. “Gelukkig, hij is er!” dacht ik nog, maar wat later zie ik hem, keurig in het pak, langs de lijn staan. “Maar eens even polshoogte nemen” en ik begeef me vol goede moed naar Carl, die, op mijn vraag waarom hij niet traint, antwoordt: “Ben geblesseerd aan m’n hamstring! Wordt dus niet voetballen zaterdag.”

Tijdens de wedstrijdbespreking na de training, blijkt dat we niet dik gezaaid zitten in keepers en dat mogelijke plaatsvervangers allen zelf moet voetballen op ongeveer dezelfde tijd als wij. Probleem dus, maar tot mijn geruststelling, meldde Max te Focht dat hij wel wil keepen, had hij vroeger ook gedaan toen hij nog jong was. “Heb je dan nog wel passende handschoenen?” was mijn vraag en hij keek me lachend aan en zegt: “Wat dacht je wat?” Probleem opgelost dus. Trainer Johan geeft mij meteen de opstelling voor zaterdag mee, zodat ik, zoals gebruikelijk op vrijdag al het wedstrijdformulier kan maken en verzenden.

Zaterdag om 13.15 uur verzamelen en daarna afreizen naar Mijdrecht, dus ruim op tijd meld ik me op het SCW complex. Tijd genoeg voor een kop koffie koffie en tijd genoeg om de kleding, de ballen, de bidons, de verzorgertas en de waterzak in te laden en natuurlijk om het wekelijkse balletje te verorberen. Maar wat blijkt? “De ballen zijn nog niet klaar!” vertrouwt Pim mij toe. Ik verslik me in m’n koffie en laat m’n ongenoegen hierover blijken. “Het is al ver na het middaguur en de ballen zijn nog niet klaar?”

Enige minuten later komt er een vrouwspersoon (om privacyredenen noem ik haar naam hier niet) naar mij toe en vraagt me of ik er brood bij wil. Ik antwoord ontkennend en even later krijg ik aan de bar m’n balletje. En wat denk je wat? Weer in zo’n plastic bakkie met wat satésaus en ……………zo’n verdomt plastic patatprikkertje. Wat een verschil met vorige week!! Gelukkig wordt mijn verzoek om een gewone vork ingewilligd.

“Is iedereen er, dan kunnen we vertrekken”, maar het blijkt dat Robin K. nog verstek laat gaan en een kwartier na afspraaktijd weten we pas dat hij er aan komt en vertrekken we naar Mijdrecht. Intussen heb ik Thim nog even kunnen feliciteren met zijn verjaardag en ik wens hem een mooie doelpuntrijke dag toe.

Chaos bij Argon als ik me meld bij het wedstrijdsecretariaat. We krijgen kleedkamer 6 toebedeeld, maar de sleutel daarvan moet ergens vandaan komen, maar krijg ik even later in m’n handen gedrukt. Bij de kleedkamer aangekomen, blijkt die bezet te zijn door een team jeugdige Argonauten, die nog bezig zijn met de nabespreking van hun wedstrijd. “Wanneer zijn jullie eruit?”, vraag ik aan hun leider. “Kan nog wel ff duren, we komen net uit de wedstrijd, moeten nog douchen. Hoezo dan?”

“Nou, wij moeten er zo in en moeten nog een wedstrijd spelen”. “Jammer dan!” is zijn repliek.

Om een kort verhaal lang te maken, loop ik een aantal keren heen en weer langs beschikbare en/of niet beschikbare kleedruimtes, ruzie nog wat met wat mensen en uiteindelijk betrekken we kleedkamer 4 en kunnen we van uniform wisselen. Ik loop nog een paar keer kleedkamer 6 in en daar maakt men geen aanstalten om te vertrekken en ik besluit de kleedkamer dan maar te annexeren, want voor kleedkamer 4 hebben zich ook alweer nieuwe kandidaten gemeld. Eind goed al goed en ik zoek de scheidsrechter van vandaag maar even op met het verzoek om wat later dan de geplande tijd te beginnen. Als ik hem uiteindelijk gevonden heb, accordeert hij mijn verzoek.

Tijdens mijn zoektocht door de catacomben van Argon, heeft trainer Johan Peper aan de manschappen bekend gemaakt dat hij na dit seizoen niet terugkeert als trainer van SCW2. Hij heeft een andere functie gevonden bij Rijnvogels in Katwijk en op voorhand wens ik hem daar heel veel succes mee.

De mannen die het vandaag gaan doen zijn Max te Focht op doel, Zeno Degenkamp, Pascal Walgien, Rico Strampel en Rick Grosscurt verdedigen, Mitchell Oor, Hakim Alhalli en Roy de Nijs vormen de middenlinie en voorin Sil Grosscurt, Patrick de Lange en Thim van Luling.

Robin Koese en Alessandro Degenkamp zullen mij warm houden op de bank en langs de lijn gaat de diep en dik ingepakte Ap de Nijs rennen.

Het is bar koud en net als ik m’n pen en notitieblok pak, staat het al 1-0. Patrick scoort al na drie minuten. Ik heb het doelpunt niet eens zien vallen, maar ben er natuurlijk wel blij mee, want als we vandaag winnen is het gat met Argon 4 punten. Verliezen we dan zakken we (weer) een plaatsje op de ranglijst en we staan al in de onderste regionen.

Er wordt leuk gespeeld en zeker als we na een minuut of 10 een snelle uitval doen richting Argon en we zo kansen (nee niet kansjes) creëren.

Ik ga helemaal uit m’n dak als na een kwartier spelen de 2-0 aangetekend kan worden. Patrick omspeelt op schitterende wijze z’n tegenstander, passt richting middencirkel, daar wordt de bal verder doorgespeeld en nog weer door een ander aangespeeld en voor gegeven wordt waar Hakim vrij staat om in te tikken. Een wonderschone aanval, fantastisch afgerond. “Tjonge”, denk ik nog, “Waar gaat dat heen?”

Helaas wordt mijn euforie al na vijf minuten getemperd. De naar mijn idee niet bijster sterk leidende leidsman, ziet een overtreding van onze verdediging op zo’n 15 meter van ons doel en de vrije trap verdwijnt zomaar in de rechterbovenhoek. 2-1 dus.

Het gaat er soms redelijk hard aan toe en als Max geblesseerd naar de grond gaat, besluit ik, geheel tegen m’n gewoontes en principes in, om de scheidsrechter op zijn verantwoordelijkheid te wijzen, want de blessure werd veroorzaakt door een gestrekt been van een Argonaut. “Ik wens geen commentaar, niet van spelers en zeker niet van buiten de lijnen!” zegt hij en ik mag afdruipen. Ik vind dat scheidsrechters altijd gelijk hebben, maar in dit geval…………..?

Argon put moed uit de “medewerking” en zo komt een hunner aanvallers oog in oog te staan met Max en staat het 2-2. Ik denk aan buitenspel maar grensrechter Ap schudt zijn hoofd en ik weet dan dat hij gelijk heeft, immers hij is niet alleen onze assistent scheidsrechter, maar hij is zelf ook scheidsrechter geweest en weet dus van wanten en hoe de regels te hanteren.

Weer een hoekschop en een kluit mensen voor het Mijdrechtse doel. Vanuit de kluwen benen wordt er raak geschoten en staat het 3-2 voor ons, maar de scheidsrechter keurt de goal af. Waarom? Niemand zal het ooit weten, denk ik.

Volledig weer vrij voor de goal een paar Argonauten, ze zijn ons even te snel af en er staat steeds een mannetje voorin vrij en zo vliegt er nog eentje in en gaan we met 3-2 achter rusten met lekkere koude limonade in plaats van warme thee.

De tweede helft was er een om gauw te vergeten. Barre koud en de wedstrijd was niet om aan te zien. Wij kunnen geen vuist maken en het briljante spel van de eerste 20 minuten was over. Argon wilde de voorsprong vasthouden en schopte de ballen soms zover uit het veld dat de wedstrijd van hun vlaggenschip tegen Jodan Boys moest worden stilgelegd omdat er 2 ballen in het veld waren.

Aanvallend opbouwen deed men ook niet meer alleen maar lange ballen voor ons doel pompen en hopen op meer. En ja helaas kwam daar nog een doelpunt uit en met een 4-2 stand wisselt Johan Zeno voor broertje Alessandro en komt Robin in het veld voor Mitchell. Helaas van korte duur, want een harde tackle wordt Robin fataal en moet al na 2 minuten het veld weer verlaten. We staan dus met tien man en het wordt vechten tegen de bierkaai. Helemaal als Thim nog een gele kaart krijgt.

Volgende week meer geluk hoop ik als we Odin ontvangen.

Cees Tibboel