Verslag van de wedstrijd SCW1 tegen SVRobinhood1

Vandaag de laatste wedstrijd van het 1^ste voor de winterstop tegen SV RobinHood en het eerste wat ik doe is kijken of er geen afgelastingen zijn, immers de weersomstandigheden waren de laatste dagen, om te voetballen, niet best. Tot mijn verbazing zijn er geen afgelastingen bekend en nadat mijn visite was vertrokken, stapte ik in m’n autootje op weg naar Rijsenhout.

Het begon meteen te hagelen en donkere wolken verschenen, maar gelukkig ook een hele regenboog. “Dus achter de wolken schijnt de zon”, dacht ik, maar pas nadat ik Leimuiden voorbij was, ging de hagel over in een miezerig regentje. Inmiddels was het bijna half drie, dus ik zou het begin van de wedstrijd wel missen.

Aangekomen op het veld keek ik naar het scorebord (waarvan de werking mij inmiddels genoegzaam bekend is). Er waren 8 minuten gespeeld en de stand was nog dubbel blank. Een paar handen vol toeschouwers stonden langs het veld te kijken. Ik besloot eerst maar eens de kantine te bezoeken, want vanwege mijn visite in de morgen, had ik geen tijd gehad (of genomen zo u wilt) om te lunchen.

In het secretariaat zit Anneke officier van dienst te wezen met een tafel vol met kleding. “Moet ik weer passen?” vraag ik haar. Ze reageerde ontkennend en teleurgesteld druip ik af de kantine in. Het is rustig, dus ik zie m’n kans waar om een balletje te bestellen. Onmiddellijk komt keukenprinses Ellie naar me toe. “Wil je een gewone bal of wil je mijn bal?” Blij verrast besluit ik ‘haar’ bal te prefereren.

“Duurt wel wat langer, voordat die klaar is hoor!” Ik neem het maar op de koop toe en bestel er een biertje bij. Wachtend en nippend aan m’n glas, verschijnt er een grote gestalte voor het raam, die een vuist toont en tegelijk van de andere hand een vinger opsteekt. Nou ben ik niet zo gauw bang voor vuisten en in mijn leven zijn er al heel wat vingers opgestoken, maar ik besluit toch even te kijken wat er gaande is. Gelukkig niets ernstigs, maar achteraf begrijp ik dat de gestalte duidelijk heeft willen maken dat het 0-1 staat. Het scorebord bevestigt dat en geeft tevens aan dat er 13 minuten is gespeeld. “Oei”, denk ik nog,”da’s al vlot in de wedstrijd!” En volgens mij staan die “Vrolijke Volgelingen” ergens onderaan.

Intussen is mijn bal gearriveerd en geloof het of niet: ER IS EEN STALEN VORKJE AAN TOEGEVOEGD!

Dat wordt dus prettig prikken en vol goede moed begin ik te eten. Ellie komt er nieuwsgierig bij staan om te weten hoe haar bal wordt ontvangen. “Lekker?”, vraagt ze mij en ik moet bekennen dat het knapperige korstje mij wel bevalt. “Je proeft de uien nu ook beter”, voegt ze er aan toe. “Allemaal best” denk ik en hecht weer waarde aan het vorkje dan aan knapperige uien. Ik besluit me maar eens buiten te melden en schuif aan naast de dug-out. Voor me drie grote ruggen en een ruggetje met lange blonde haren en ik kijk even de dug-out in. Vier in dikke jassen gestoken spelers en een verzorgster, maar geen keeper. Da’s raar, want in het programmaboekje staat dat ‘mijn’ keeper Carl van Straalen op de bank zou moeten zitten. Foutje blijkt, moet zijn Jeroen Pathuis. “Waar is die dan?”

“Daar!” zegt een van de reservisten en wijst mij naar het andere veld en zowaar ik zie Jeroen met het zoveelste elftal meespelen. Och, waarom ook niet, het is maar een klein stukje lopen als hij zou moeten invallen.

Zo af en toe wordt mij het uitzicht ontnomen op het speelveld. Enerzijds omdat die bankzitters voor mij grote rood/witte paraplu’s van het Rode Kruis tevoorschijn toveren om zichzelf en die blonde haren te beschermen tegen druppels water en anderszijds omdat een grote kale man luidkeels de spelers in het veld aanwijzingen geeft. Het blijkt nog te helpen ook, want een kwartier na het tegendoelpunt staat het gelijk. Wie het doelpunt maakte weet ik eigenlijk niet. Ik had geen kladblok bij me, immers ik maak alleen maar verslagen over de wedstrijden van het 2^de. Achteraf hoorde ik de naam Jeff de Vilder vallen, maar wie weet heb ik dat niet goed.

Robin Hood.

Wie kent hem niet? De schurk uit Sherwood Forest die met zijn leger bandieten, de Vrolijke Volgelingen, de rijken bestal om de buit onder de armen te verdelen. De spelers van de gelijknamige club bewezen direct na de gelijkmaker de waarheid van deze legende want een terugspeelbal van de blauw/witte (of zo u wilt wit/blauwe) formatie werd van enige afstand op schitterende wijze binnen geschoten in het eigen doel. Fantastisch goal en die grote schreeuwer voor me gaat zo ongeveer uit z’n dak. Ach, ik gun het hem wel, maar eerlijk gezegd vind ik Robin Hood met dit doelpunt SCW wel iets teveel  geven. Ivanhoe!!

Het blijft niet zo, want een lange, harde uittrap van de Amsterdamse keeper, bereikt de boomlange nummer 25. Keeper Keby vd Dool raakt de bal nog wel, maar in de rebound schopt ie hem er wel in.

Met  2-2 gaan we pauzeren. Ik kijk het programmaboekje even door en zie dat die blonde haren op het bankje voor mij, toebehoren aan de pupil van de week Isabel, de dochter van de mij bekende Esther Biesheuvel. Esther was ooit eens bloemenkoningin op een praalwagen in het Aalsmeerse bloemencorso en het was ooit mij een eer, haar te mogen voorstellen aan, toen nog Koningin, Beatrix met de woorden: “Majesteit, dit is uw collega!” Memorabele momenten.

De tweede helft begint waar de eerste helft mee eindigde, een, naar mijn gevoel, sterker Robin Hood. Lange, donkere, mannen die elkaar prima weten te vinden en er lustig op los combineren. We moeten alle zeilen bijzetten om erger te voorkomen. Voor mij nog steeds die ruggen, die blijken te behoren bij Ruud Helder, Richard van Andel en Edwin van Maas. Isabel gelooft het wel, want die loopt een beetje heen en weer langs het veld. SCW komt er af en toe wel uit en er rollen ook wel leuke combinaties over het veld, waarbij vooral Toby Correia en Patrick Duarte een hoofdrol vervullen, want zijn bezorgen de verdediging van het voormalige FC Voorland handen vol werk.

Een opvallende verschijning vind ik de Amsterdamse keeper. Roze schoenen, witte sokken en voor de rest helemaal zwart. Maar hij heeft een beste trap in de benen.

En dan?? Zomaar uit het niets ligt de bal in het Amsterdamse net. Ik zag het niet eens omdat Edwin weer liep te zwaaien. We staan met 3-2 voor en er moet nog een kwartiertje gespeeld worden. Heel Amsterdam loopt nu op onze helft en de ook de roze schoentjes bevinden zich daar meermaals.

“Hou ze onder druk! Druk zetten!” hoor ik de inmiddels schorre van Maas commanderen. En verdorie ik merk dat er geluisterd wordt naar de ‘wijze’ raad van de keuzeheer, die inmiddels ook al een paar bankzitters heeft bevolen om zich warm te lopen. Er volgens een paar wissels. Zo wordt de van een slepende blessure, teruggekeerde verdediger Job Keizer vervangen door Rolf Boesveld en komt Mitch Oor, Toby Correia aflossen.

PE NANTIE!

Nog een paar minuten te gaan, gaat er een Amsterdammer naar de grond. Onverbiddelijk wijst de scheidsrechter naar de stip. Protesten alom van Rijsenhoutse kant en een ware belegering van de scheids volgt. Hij houdt alles af en een strafschop volgt. Keby is er klaar voor…..de scheids fluit en……………….Keby stopt de bal!! Het dak gaat eraf, de dug-out bezwijkt onder het geweld, Edwin gaat opnieuw uit z’n dank en eindelijk kan ik het veld overzien. De bank voor me is leeg, juichende en springende mannen en een klein blond vrouwtje langs de lijn. We staan nog steeds op 3-2. Fantastische Aktie van Keby!! (zou een slogan voor de COOP kunnen zijn).

Als alles weer tot rust gekomen is, is er in de dug-out een klein feestje gaande. Een grote bos lila rozen wordt door Isabel overhandigd aan de “Man of the match” Toby Correia.

Er volgen nog een paar spannende minuten, maar dan is het over. De punten zijn in Rijsenhout gebleven. Hulde!

Ik had al gemeld dat ik m’n kladblok niet bij me had. Niet vergeten hoor, maar het was niet mijn bedoeling om een verslag te schrijven. Hoewel………ik voelde het al wel een beetje aankomen en tijdens de nazit, kwam natuurlijk die man, die inmiddels geen stem meer heeft, mij met een stralend smoelwerk melden, dat ik maar even in de pen moest klimmen. “Neem nog een biertje van me” fluisterde hij mij toe en het werden er nog een paar. Gelukkig werd er door Piet Tates nog een bordje bitterballen aan toegevoegd en werd het een latertje.

Dit verslag is dus onder druk van trainer Edwin van Maas tot stand gekomen, dus mochten er onjuistheden/onvolkomenheden, leugens of anderszins in voorkomen, schuif ik die in zijn schoenen . Immers hij bleef druk zetten! En toen ik uiteindelijk richting huis kon en iedereen gedag zei, hoorde ik de officier van dienst nog even zeggen: “En dit is Ronald! Da’s mijn man!”

En zo ben ik weer wat over de Rijsenhoutse samenleving te weten gekomen.

En nu??

WINTERSTOP! Van mij hoor je voorlopig niks meer.

Gegroet,

Cees Tibboel